Geboorte verhaal Noor

05-09-2016

Al een aantal dagen rommelt het in mijn buik en begin ik moe te worden.

op de vrijdag voor de bevalling ga ik nog naar een afspraak bij de verloskundige, waar ik aangeef dat ik er klaar voor en klaar mee ben.

De voorweeen waren niet voor niks geweest, ik had al 3/4cm ontsluiting en ik mocht gestript worden met als risico dat het wel nog wat meer kon rommelen zonder dat het echt zou doorzetten.

Zo gezegd zo gedaan, op naar huis en afleiding zoeken.

Zondag op maandag nacht kan ik alleen maar overgeven en zit ik de hele nacht op het toilet. In de ochtend bel ik de verloskundige omdat ik me zorgen maak dat de baby er last van zal hebben. Ik mag om 16:45 komen voor een controle en zo kruip ik nog even mijn bed in om de verloren nacht in te halen.

15:30 sta ik op om me klaar te maken en om 16:00 maak ik mijn man wakker die die ochtend uit de nachtdienst was gekomen. Terwijl ik dat doe krijg ik in eens enorme buikpijn, die even later weer zakt.

Even later krijg ik opnieuw die steek in mijn buik, maar al snel zakt het weer weg.

Na 3 keer zeg ik tegen mijn man dat ik toch wel behoorlijk ziek moet zijn en ik vermoed dat ik buikgriep heb. Maar hij had al getimed en zegt dat hij denkt dat de bevalling begonnen is, aangezien het elke 2 min herhaald en ik echt niet zo in de wachtkamer van de verloskundige kan gaan zitten aangezien ik mijn best  moet doen om me te concentreren.

Hij belt de verloskundige en vraagt of ze deze kant op kan komen.

om 17:00 is de verloskundige bij ons, en heb ik al 7cm ontsluiting.

We hadden de wens om thuis te blijven dus alles werd klaargezet en ondertussen ga ik onder de douche mijn weeen opvangen.

Daar kom ik al snel in een weeenstorm terecht.

Ik vind geen houding meer en stap uit de douche op bed waar ik op 8/9cm zit.

Om 17:30 Worden mijn vliezen gebroken en vlak erna kan het persen beginnen.

Dat duurt lang en na een tijdje raak ik uitgeput.

Er wordt voorbereid op een knip, maar ik heb me ingelezen en wist gelukkig dat ik die mag weigeren, dus dat deed ik. Er is geen reden om accuut in te grijpen want onze dochter doet het nog goed. De knip wordt uiteindelijk dus niet gezet.

Ik geef nog alles wat ik heb en om 19:09 wordt dan eindelijk onze dochter Noor geboren.

Ook haar placenta wordt snel erna geboren waardoor het een halve Lotus is.

Ik hoef niet eens gehecht te worden.

Daar ligt ze dan, haar warme lijfje op de mijne. Liefde op het eerste gezicht, Alhamdoulilah.

Geboorte verhaal Safiya 

23-09-2017.

Ik ben inmiddels precies 39 weken zwanger als youssef vertekt naar zijn werk in de ochtend vroeg.

De dagen ervoor rommelde het weer en het voelde vergelijkbaar als de periode voor mijn eerste bevalling.

Noor slaapt nog dus ik kruip nog even terug mijn bed in. Om 9:00 wordt ik wakker van wat pijn in mijn buik, maar zodra het zakt doezel ik weer terug in slaap, om vervolgens weer wakker te schrikken van hetzelfde gevoel.

Ik twijfel, is het dit nu echt? Ik bel youssef en zeg dat ik pijn heb maar ik niet zeker weet of de bevalling nou echt begonnen is of niet.

Hij hoort aan mij dat het serieus is en komt meteen naar huis, onderweg belt hij gelijk de verloskundige en mijn vriendin die in de woonkamer blijft met Noor.

Als hij thuis aan komt zijn de weeen volop in gang gezet, om de 2 minuten en vrij intens.

Kort na hem komt ook de verloskundige die al aan me ziet dat het serieus is. 

Ik wordt gecontroleerd en blijk al 6/7cm ontsluiting te hebben. Weer wordt thuis alles klaar gezet, en stap ik onder de douche. Maar al snel krijg ik persdrang, alleen blijk ik nog geen volledige ontsluiting te hebben. Ik moet de persween gaan wegzuchten wat een onmogelijke taak blijkt, mijn lichaam perst vanzelf al.

De verloskundige helpt een handje mee en dan voel ik dat ze dieper zakt.

om 11 uur mag ik dan echt gaan persen en om 11:51 wordt onze dochter geboren. Ze huilde al voor haar lijfje geboren was, en bleek een sterrenkijkertje te zijn wat die vroege persdrang dan ook verklaarde, en het extra bijzonder maakte dat we haar op een fijne manier thuis hebben mogen krijgen.

Haar placenta volgde snel , in halve Lotus en we wachten met het knippen van de navelstreng tot deze is uitgeklopt. 

Terwijl ze op mijn borst ligt wordt ik gehecht en even later ontmoeten de zusjes elkaar en kunnen we genieten van ons gezin van 4. 

Alhamdoulilah.

 

Geboorte verhaal Rayaan.

21-02-2019.

Ik ben inmiddels 39+5 dagen zwanger, deze knul wilt zich nog niet melden lijkt het, of mama's geduld was op..

In de ochtend wordt ik gestript , en overdag doe ik gewoon lekker mijn ding zoals normaal.

rond 15:00 begin ik wat krampjes te voelen en komt youssef naar huis. De krampen zijn regelmatig maar voor mijn gevoel nog absoluut geen weeen.

Na een tijdje wordt het intenser en belt youssef de verloskundige.

Die komt een kijkje nemen, en zegt dat het echt wel zo ver is nu. Ik heb 6 cm ontsluiting en moet er gewoon op vertrouwen dat het gewoon gaat gebeuren nu.

Ik stap weer onder de douche tot ik geen houding meer vind en ga vervolgens op all fours op bed zitten terwijl ik tegen youssef aan leun.

Ik merk dat ik druk voel en persdrang krijg en meteen breken ook mijn vliezen.

Ik schrik ervan en even later voel ik dat hij er aan komt.

Ik hang nog steeds aan youssef, daar wordt hij geboren om 18:56 met zijn navelstreng als een soort sjaal om zich heen. Een prachtig klein mannetje die we in onze armen mochten sluiten. Zijn placenta volgde snel, in halve lotus en heeft lekker lang kunnen uitkloppen.

Meteen komen Noor en Safiya erbij om hun broertje te ontmoeten wat weer een bijzonder magisch moment was voor ons als ouders.

Alhamdoulilah.

Geboorte verhaal Inara

24-04-2020.

Wat een bizarre tijd leven we op dat moment, het hele land is op slot en mijn zwangerschap verloopt moeizaam.

Hg, Bloedverlies en minder leven zorgen ervoor dat ik onder strenge controle sta bij de gyneacoloog.

Ze blijkt wat kleiner te zijn dan verwacht maar na meerder onderzoeken lijkt ze in haar lijntje verder te groeien en het goed te doen. de doorbloedingen van de placenta blijven goed en de groeiecho's laten zien dat haar groei niet afbuigend is.

Toch wil de gynaecoloog onder het mom van protocol volgen dat ik naar het ziekenhuis kom om daar te bevallen en ingeleid te worden.

Ik stel vragen, lees me in en kom daarmee tot de conclusie dat ik daar niet achter sta en die keuze voor mij op dat moment niet goed voelde en niet gegrond leek.

Ik bespreek mijn gedachten met mijn eerstelijnsverloskundige en we besluiten samen dat ik alsnog thuis met hun kan bevallen, en laagdrempelig naar het ziekenhuis zullen vertrekken indien nodig.

Met die afspraak ging de gynaecoloog na wat gezonde weerstand akkoord, zolang ik dan voor 40 weken zou bevallen.

Ik heb er vertrouwen in dat dat goed komt dus zo gezegd zo gedaan.

Ik ben 37+3 zwanger als ik die ochtend weer wat bloed verlies. Hup naar het ziekenhuis voor een ctg, die in orde is waarna ik terug naar huis toe mag.

rond 17:00 kom ik thuis waar Youssef met de kinderen op me zit te wachten aangezien niemand meer het ziekenhuis mee in mag, en als ik bij hem kom zitten om te kijken naar hoe onze kinderen in de tuin aan het spelen zijn merk ik op dat ik wat buikkramp krijg. Na 2 x keer grap ik tegen hem dat "als het zo doorgaat hebben we haar vanavond nog in onze armen" .

Ik besluit een warme douche te nemen om het weg te laten zakken , maar zodra ik daar onder sta worden de weeen alleen maar intenser.

Weer had hij het al lang aan mij gemerkt en legt de kinderen wat eerder als normaal op bed terwijl hij tussendoor steeds komt checken hoe het bij mij gaat.

Als de kinderen in bed liggen besluit ik naar de woonkamer te gaan, en vond ik het nog nodig om met weeen te gaan stofzuigen.

Ondertussen zet youssef al alles klaar, en zegt dat ik moet beslissen wanneer het tijd is om te bellen.

Ik twijfel nog steeds of het wel het echte werk ik, tot ik om 18:40 in eens persdrang krijg!

Ik zeg tegen Youssef dat hij de verloskundige moet belllen en terwijl hij haar aan de telefoon heeft krijg ik opnieuw een perswee, waarna de verloskundige door heeft dat het hard gaat en ze vraagt of ik denk dat de baby er bijna is. Ik roep ja en een race tegen de klok wordt door haar ingezet.

Youssef blijft kalm en zegt dat we het ook zonder haar wel kunnen waardoor ik vertrouwen en zekerheid ervaar en me kan ontspannen en laat gebeuren wat ik voel.

18:10 komt de verloskundige binnen die net haar spullen in de hoek kan gooien en haar handschoenen aan kan doen, maar het is al niet meer nodig want om 18:16 pakt youssef weer zelf onze dochter Inara aan .

Snel volgt de placenta in halve lotus die we wederom laten uitkloppen en de volgende ochtend worden onze kindjes verrast met een verse baby in het wiegje met wat kados om haar heen.

 

genieten Alhamdoulilah.